มือหนากำปลายเสื้อยืดของอีกคนไว้แน่นแล้วถกขึ้น
แบมแบมดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆพยายามใช้มือดันอกมาร์คให้ออกไปแต่แรงของเค้ากลับไม่เอื้ออำนวยซักเท่าไหร่
มาร์คเห็นการกระทำของแบมแบมก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่จึงเปลี่ยนจากการถกเสื้อมาปลดกางเกงแทน
“นี่มันห้องครัวนะครับคุณมาร์ค...”
แบมแบมรู้ตัวดีว่ามาขนาดแล้วคงจะห้ามอะไรอีกฝ่ายไม่ได้แล้วแต่อย่างน้อยถ้าเค้าขอร้องดีๆมาร์คอาจจะใจอ่อนให้เค้าซักครั้งก็ได้
“ชั้นสนหรอ?
ถ้าสนชั้นคงไม่ทำแบบนี้หรอก!!” ปากว่ามือถึง กางเกงของแบมแบมหลุดออกจากช่วงล่าง
ริมฝีปากของแบมแบมถูกเจ้าตัวกัดจนห้อเลือด
ใบหน้าหวนาเบือนหนีไปทางอื่นทันทีเมื่อหมดทางสู้จริงๆ
“ไม่ดิ้นละห๊ะ?ทำไม?อยากแล้วล่ะสิห๊ะ!”
เสียงดังของมาร์คอยู่ใกล้เกินไปยิ่งแบมแบมเอียงหน้าให้มันก็ทำให้เสียงเข้าโสตประสาทได้มากขึ้นจนแสบแก้วหูไปหมด
“เอ่อ..ลืมไป...เพราะนายมันเป็นคนง่ายๆนี่นะแบมแบม”
“คุณเองมันก็คนมีแค่หูไว้ฟังแต่ไม่สติไว้คิดเหมือนกัน...”
ตากลมมองขว้างให้กับร่างสูง
มาร์คตัวสั่นด้วยความโกรธเป็นเท่าตัวใบหน้านิ่งจนแบมแบมเดาไม่ออกว่ามาร์คโกรธขนาดไหน
แขนแกร่งช้อนตัวร่างเล็กให้นั่งบนเค้าท์เตอร์บังคับจับขาเรียวเปล่าเปลือยให้เกี่ยวเอวของตนก่อนจะใช้มือบีบเข้ากับปลายคางแล้วกระชากใบหน้าหวานให้หันมาสบตาตรงๆ
มาร์คก้มหน้าลงจนหน้าผากมนชนกับหน้าผากของแบมแบม ตากลมสั่นไหวหายใจไม่ทั่วท้องพอมองอีกคนกลับใจก็เต้นรัวจนเจ็บหน้าไปหมด
“คุณมาร์ค...กำลังเข้าใจแบมผิด”
ไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว ทำไมมาร์คไม่ฟังเค้าบ้างนะ?....
เหมือนคำพูดของแบมแบมไม่ได้เข้าหูมาร์คเลยซักนิด
พอร่างเล็กพูดจบมาร์คก็กดจูบลงทันที ขยี้ริมฝีปากอย่างรุนแรงจนเลือดซิบกันทั้งคู่
ลิ้นหนาไล่ต้อนอย่างรวดเร็วจนช่วงการหายใจของแบมแบมติดขัดเหมือนจะหายใจไม่ออก
“ฮึก!...อื้อออ!” แบมแบมส่ายหน้าพยายามถอนจูบแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมง่ายกลับบดเบียดกายเข้าหามากยิ่งกว่าเดิม
มาร์คถอนจูบแล้วใช้มือกระชากผมนุ่มจากด้านหลังบังคับให้ใบหน้าหวานเงยขึ้นก่อนจะก้มลงกัดเข้าที่ซอกคอขาวจนเกิดรอยแผลทะลอก
แบมแบมรู้สึกเจ็บจนร้องไห้ออกมาร่างสูงลงแรงกัดมากยิ่งขึ้นเหมือนจะกัดจนกว่าคอร่างเล็กจะขาดเสียให้ได้
“เอารอยไปฝากไอ้มู่หลานด้วยนะเผื่อมันอยากดูมากกว่าได้เค้ก”
มาร์คยิ้มมุมให้แบมแบมที่พยายามกลั้นสะอึกจากการร้องไห้ก่อนจะจับร่างเล็กที่นั่งอยู่กับเค้าท์เตอร์กระชากมาจนตัวลอยแล้วผลักให้ร่างเล็กนอนลงกับโต๊ะตัวใหญ่ที่เคยใช้ทำเค้กทั้งๆที่บนโต๊ะยังมีแป้งและผงต่างๆเลอะอยู่มากมายแต่ร่างสูงก็ไม่สนใจ
แทรกตัวไปหว่างขาเรียวแล้วกับอ้าก่อนอย่างแรงจนแบมแบมกระตุกตัวเพราะความเจ็บมีข้อพับขา
มือหนาสอดไปลูบคลำขอบบ็อกเซอร์ตัวสั้นแล้วค่อยๆดึงขอบลง
ตากลมหลับพร้อมกับปล่อยน้ำตาไม่อยากรับรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ไป บ็อกเซอร์ถูกล่นลงไปตามเรียวขาแล้วหยุดที่หัวเข่า
มือหนาปลดปราการชิ้นสุดท้ายของร่างเล็กเสร็จก็กลับมาปลดกางเกงของตัวเองออกต่อ
ความเงียบก่อตัวขึ้นจนน่าอึดอัดสำหรับแบมแบมแต่กลับถูกทำลายลงด้วยฝีมือมาร์ค
“อ๊ะ!!...”
เสียงครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นมาเพราะมาร์คแทรกตัวเข้ามาโดยไม่บอกกล่าวเหมือนกับเซ็กซ์ในครั้งแรกของเค้าทั้งสองคนแต่คราวนี้มันพรวดพราดเข้าไม่ใช่ค่อยๆเข้าเหมือนกับคราวที่แล้ว
ถึงจะเจ็บเหมือนกันแต่ครั้งนี้มันกลับเจ็บปวดไปทั่วช่วงล่างเลยจริงๆ
“โอ๊ย..ขะ..คุณมาร์ค...อย่าพึ่ง...อย่าพึ่งขยับ..อ๊ะ”
แบมแบมร้องห้ามแต่สะโพกหนากลับกระแทกเข้าหาช่องทางของเค้ารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
มันไม่ได้มีความกระสันเสียวเลยมันมีแต่ความเจ็บปวดไปหมด แบมแบมร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆจนมีแต่เสียงร้องไห้แทนเสียงคราง
มาร์คกัดปากแน่นแล้วยืดตัวขึ้นเต็มความสูงมือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อตนไปสองสามเม็ดจนเห็นแผงอกหนาส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็ตะปบเข้าที่สะโพกกลมแล้วบีบขย้ำอย่างรุนแรง
สะโพกของเค้าก็ยังทำหน้าที่ได้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง
แบมแบมเกร็งหนักจนมาร์คร้องซี๊ดเพราะช่องทางที่บีบรัดแก่นกายของเค้ามากเกินไปแต่ร่างสูงก็ไม่ได้มีความคิดจะหยุดแล้วปลอบโลนอีกคนให้หายเกร็ง
เค้าไม่จำเป็นจะต้องไปสนใจว่าแบมแบมจะเจ็บหรือไม่เพราะเค้าเองก็ไม่ได้สนใจมาตั้งแต่แรกแล้ว
“อื้ออออ..อ๊ะ อ๊า!” แบมแบมร้องครางเมื่อโดนเข้าที่จุดกระสันของตน
กายบางกระตุกเล็กแล้วขมวดติ้วเข้าหากัน
ทั้งความเจ็บและเสียวตีกันไปมาแบบนี้จนรู้สึกจุกๆที่ท้องน้อยเข้า
มาร์ครับรู้ได้ทันทีว่าโดนเข้าถูกจุดจึงบดเบียดสะโพกเข้าอย่างบ้าคลั่งสิ่งที่อัดอั้นไว้ใกล้จะสำเร็จ
ใบหน้าคมมีเหงื่อไหลด้วยความร้อน
ส่วนใบหวานมีทั้งเหงื่อทั้งคราบผงต่างๆบนโต๊ะและคราบน้ำตาเต็มไปหมด
สภาพของแบมแบมเรียกได้เลยว่าเละเทะไปทั้งตัวแม้กายท่อนบนยังมีเสื้อยืดอยู่
“อึก อืมม..” มาร์คครางเสียงต่ำในลำคอเมื่อปลดปล่อยเข้าไปในตัวของแบมแบมแล้ว
ร่างสูงถอดถอนแก่นกายออกแล้วแต่งกายให้เรียบร้อยเหมือนเดิมพลางมองร่างเล็กที่นอนชันขาอยู่ยนโต๊ะ
มือหนาติดกระดุมที่แขนเสื้อเชิ้ตของตัวเองเสร็จแล้วก็เดินมาก้มกระซิบใส่ใบหูร่างบางที่ยังนอนน้ำตาไหลอยู่
“รีบๆแต่งตัวซะแต่ถ้าอยากปลดปล่อยให้เองบ้างก็ไปหาไอ้มู่หลานทั้งๆสภาพอย่างนี้ก็ได้นะ...มันคงพร้อมรอนายอยู่”
คำพูดดูถูกของมาร์คทำให้แบมแบมยิ่งเจ็บปวดใจ...อะไรกันนะผู้ชายคนนี้....ทำไมถึงไม่มีความเป็นคนอยู่ในตัวเลยซักนิด!!!
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
กลับไปอ่านนะเด็กดี>>>>>>http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1369974&chapter=8
